آشغال جمع کن های کوچکی که در روز بین ۶۰ تا ۸۰ کیلو گرم زباله خشک جمع می کنند شاید سنشان به ۱۴ سال هم نرسد ولی با انواع مشکلات بهداشتی و روانی دست و پنجه نرم می کنند .
در برخی موارد این کودکان با روزانه ۱۰-۱۲ ساعت کار با هزینه ماهیانه حدود یک میلیون ۵۰۰ هزار تومان از طرف پیمانکار به گاراژداران پسماند اجاره داده می شوند و اگر کودک نباشند بار ضایعاتی آن ها به قیمت کیلویی ۲ هزار تومان خریده می شود .
یک سوم زباله گرد ها کودک هستند. یک آمار غیر رسمی در سال ۹۸ از حضور بیش از چهار هزار و ۷۰۰ کودک زباله گرد در تهران خبر داد که ۴۰ درصد آنان تنها نان آور خانه هستند و بین ۱۰ تا ۱۵ سال سن دارند .
در گذشته مسئولانی که منکر وجود کوکان زباله گرد بودند، از ثروت زیادی که در حوزه پسماند جابه جا میشد هم غافل بودند . پس از مدتی با نمایان شدن حضور بیشمار زباله گردها در سطح شهر این فاجعه برای اعضای شورا و شهرداری ثابت شد.
بازدید مسئولان از گاراژهای پسماند ، شهرداری را به این نتیجه رساند که در مزایده های مناطق باید قیمت واگذاری را تا چندین برابر افزایش دهد .
در سال ۹۷ در یک بررسی غیررسمی گردش مالی پسماند خشک شهر تهران ۲ هزار و ۶۰۰ میلیارد تومان بود که سهم شهرداری ۳۰ درصد و سهم جمع آوری غیررسمی یا همان مافیای پسماند ۷۰ درصد را شامل می شد .
با یک حساب سر انگشتی پیداست که پسماند، صنعت پر سودی است.سود کلان ذی نفعان ، شهرداری و پیمانکاران آن قدر چشم گیر است که حل شدن این معضل در آینده نزدیک را بسیار دور از ذهن می کند .
در برخی مناطق تهران پیمانکاران ماهانه تا چند میلیارد تومان برای جمع کردن پسماند به شهرداری پرداخت می کنند . خالد کریمی ، جامعه شناس و پژوهشگر شهری در نشست تخصصی آسیب شناسی زباله گردی در تهران گفت : شهرداری ها نیمی از هزینه ماهانه یک منطقه را از پیمانکارِ پسماند تامین می کنند .
دلیل اینکه چرا زباله گردی نه تنها در تهران بلکه در اکثر شهر های ایران فراگیر شده است را باید در بیکاری و فقر گسترده حاکم بر کشور دید . به گفته خالد کریمی افراد در این حوزه بدون داشتن مهارت، کار انجام می دهند و پول دست می‌آورند . در برخی موارد با ادامه شغل زباله گردی وانت می خرند و خودشان پیمانکار می شوند .
وی در ادامه افزود : گاهی برخی از آنان ماهانه چندین میلیون تومان می دهند تا در منطقه ای بگردند و زباله جمع کنند برخی از آن ها آدم می کشند، گوش می بُرند و بادیگارد دارند .
در این سیستم مافیایی ،زباله گرد ها در انتهای هرم و شهرداری و پیمانکاران در راس آن هستند . اگر میشد زباله گرد ها را در سطح شهر ندید و از چشم ها و دوربین ها پنهانشان کرد شاید دیگر معضل نبودند .
در این مافیای پیچیده ، کودکان کار آسیب پذیرترین قربانیانِ صنعت پرسود پسماند هستند .کودکان به عنوان نیروی کار ارزان و بی دفاع برای پیمانکاران شهرداری و گاراژها به راحتی از این چرخه حذف نمی شوند و اما چرا هیچ ارگان و نهاد قانونگذاری کوچکترین اراده ای برای حل این معضل ندارند ؟ چرا مسئولین ورود به حوزه بازیافت زباله و پسماند را پر دردسر می بینند و این مشکل بدون هیچ راه حلی در هر دوره بده بستان های سیاسی گم می شود ؟
مطلبتون خیلی خوب بود. ممنون
با جمع کردن بازیافت دیگر چنین مشکلی نخواهدبود شهرداران نباید برای سود خودشان تفکیک زباله رابه پیمانکار بدهد وظیفه شهر داری فقط جمع کردن آشغال است اگر پیمانکار بازیافت نباشد طرف قیمتی بالا تر از آن چیز که بازیافت بهش میده گیرش میاد