به گزارش اقتصادشهروند ، روزی نیست که از کاربران ایرانی نخواهند که از اپلیکیشن ها و نرم افزارهای ایرانی استفاده کنند. به هر شکل ممکن سیاستگذاران و مجریان آن کاربران را تشویق و ترغیب به استفاده از نرم افزارهای ایرانی می کنند . بودجه های کلان برای حمایت از آنها تصویب می کنند.
با وجود این کاربران ایرانی تمایلی به استفاده به اپلیکیشنهای داخلی نشان ندادند. حتی افزایش دوبرابری قیمت اینترنت خارجی نسبت به داخلی هم نتوانست نظر کاربران را تغییر دهد. بعد از اینکه این سیاستها جواب نداد عده ای در مجلس تصمیم گرفتند با زور کاربران را به سمت آن چیزی هدایت کنند که خودشان صلاح می دانند.
اما هیچ وقت این جماعت سیاستگذار دنبال دلیل عدم رضایت کاربران ایرانی نبوده اند. برای پی بردن به دلایل فراری کاربران از نرم افزارهای داخلی کافیست آپارات را با نمونه خارجی فیلتر شده آن یعنی یوتیوب مقایسه کنید.
در حالی که یوتیوب به ازای هر هزار بازدید حدودا بین ۱ تا ۲ دلار به تولید کننده محتوا پرداخت می کند معادل داخلی آن یعنی آپارات حتی یک لایک هم به کاربران نشان نمی دهد. با تمام مشکلاتی که به علت تحریمهای خارجی و فیلترینگ داخلی در راه استفاده از یوتیوب برای کاربران ایرانی وجود دارد اما همچنان تولید کننده های محتوا و استفاده کنندگان آن یوتیوب را انتخاب می کنند.
حالا سوال اینجاست چرا برخی شیپور را از سر گشاد آن می نوازند؟ بجای اینکه بستر داخلی را برای کاربران ایرانی جذاب کنند، بجای اینکه اپلیکیشن هایی چون آپارات که به صورت انحصاری یکه تاز میدان است و میلیاردها تومان از کاربران درآمد دارد ، مجبور کنند سهمی حداقلی را به کاربران بدهند به دنبال طرح صیانت هستند تا این اپلیکیشن ها را ثروتمند تر کنند؟!
چرا نماینده هایی که به دنبال قانون گذاری برای محدود کردن کاربران هستند تا فضای شبکه های اجتماعی را در انحصار اپلیکیشن های ثروتمند ایرانی کنند، اپلیکیشن ها را مجبور نمی کنند که سهم کاربران را پرداخت کنند و از این درآمد های میلیاردی سهمی به آنها بدهند؟!
آیا کسان دیگری از این درآمدها سهم می برند؟ الله اعلم
