پنج سال پیش در سوم تیرماه ۱۳۹۷ با تصویب قرارگاه اقتصاد مقاومتی، واردات خودرو به ایران ممنوع شد. قرارگاه اقتصاد مقاومتی یکی از ناکارآمدترین مراکز تصمیم گیری اقتصادی بود که هرگز نتوانست اقتصاد مقاومتی را محقق کند.
ممنوعیت واردات خودرو، هرچند به منظور جلوگیری از خروج ارز، که آنروزها کفگیرش به ته دیگ خورده بود، صورت پذیرفت، این تصمیم هیچ تاثیری مثبتی در اقتصاد کشور نداشت، جز اینکه سهامداران آشنا و هزار فامیل خودرو سازی داخلی را تقویت و سیراب کرد. افزایش قیمت ۱۰ برابری خودرو، محصول این تصمیم حساب شده، و نه خلق الساعه قرارگاه اقتصاد مقاومتی بود.
در مورد این تصمیم و تبعات آن، آیندگان قضاوت خواهند کرد، اما در این بین جزیره کیش، تنها متضرر ویرانگر این قانون بود.
در جزیره کیش، واردات خودروهای داخلی ممنوع است. حمل و نقل عمومی شهر، حمل و نقل شخصی، و هر نوع تردد با وسائل نقلیه، منوط به واردات خودرو از خارج بود. هیچ قانونگذاری، از این ستاد کذایی گرفته تا مجلس و دولت، به فکرشان نرسید که تکلیف جزیره کیش با ۴۰ هزار ساکن و صدها هزار گردشگرچه می شود؟ این چند صدهزار گردشگر باید در کیش چگونه تردد کنند؟ ساکنان کیش هم که به عنوان مرکز فعالیت های اقتصادی، اغلب سربازان و فرماندهان همین اقتصاد مقاومتی محسوب می شدند، چگونه و با چه وسائل نقلیه ای تردد کنند؟
به نظر می رسید باید کیش را از این قانون استثنا کنند. که نکردند. فکر می کردیم اجازه واردات خودروهای داخلی را می دهند که ندادند. نتیجه اش افزایش عجیب قیمت خودرو در کیش بود. فرسایش و فرسودگی خودرو هم مزید بر علت شد تا خودرو های خدمات عمومی کیش، تبدیل به لاشه هایی شوند که شاید بشود نمونه هایش را در افغانستان و یمن جنگزده یافت.
کیش قطب گردشگری ایران، نگین خلیج فارس، مرکز اقتصادی و تجارت، شهری نمونه و دردانه، شهر نشاط و شادی و استراحت برای ایرانیانی خسته و گرفتار، شهری که قرار بود بزرگترین منطقه آزاد خاورمیانه باشد، حالا تبدیل شده به شهری فرسوده و خسته، شهری رها شده و ول، شهری که قرار بود به اوج برود، به قهقرا رفت. وحالا، که واردات خودرو به کشور، آزاد شده، اما کیش، اجازه واردات خود را ندارد. و این دردناک‌ترین بخش این سناریوی تخریب کیش است. یعنی چه که تنها شهر ایران، که وابسته و متکی به خودرو های خارجی است، اجازه واردات خودرو نداشته باشد؟ آیا اسم این کار اقتصاد مقاومتی است یا اقتصاد تخریبی و نابودگر؟ کیش امروز تبدیل به گران ترین شهر ایران، و شاید خاورمیانه شده باشد. بسیاری از خانواده های ساکن، کیش را ترک کرده اند. عجیب است، کشوری که به رونق اقتصادی نیاز دارد و زیر چرخ دنده های اقتصاد به اصطلاح مقاومتی، له شده است، بیش از هر چیز دیگری باید مناطق آزادش را از قید و بندهای تنگ نظرانه آزاد کند و دل به این مناطق ببندد که هر عقل سلیمی می داند، مناطق آزاد برای رشد اقتصادی و اهداف تجاری و بازرگانی تاسیس شده اند و باید به روز باشند و راه توسعه را ادامه بدهند.
کدام عقل سلیم می پذیرد که قطب گردشگری و اقتصادی ایران در حال ویران شدن باشد، اما مسئولان رده بالای کشور و قانون گزاران ان، در نهایت بی فکری و شلختگی مدیریتی، اجازه ندهند واردات خود رو به کیش آزاد شود؟؟ آن هم خودرویی که از ارکان اصلی یک شهر و جامعه شهری است.
عده ای در خوشبینانه ترین حالت، به بدبینانه ترین نتیجه ممکن در باره کیش رسیده اند و آن اینکه مغزهای پوسیده ای وجود دارد که قصد دارند کیش را از صحنه حضور و ظهور پاک کنند. انگار کسانی چشم دیدن کیش را ندارند و کمر به نابودی اش بسته اند. شاید این برداشت درست باشد، اما من اعتقاد دارم، این روز رو به زوال کیش، تنها و تنها محصول زوال فکری و مدیریتی کشور است. همین و همین….
